«انسان» را از «انس» ساخته اند
ببین چقدر با اطراف و اطرافیان خود مأنوسی!
این «انس» میتواند کمند بلا، یا کلید نجات تو باشد
اگر مأنوس با چیزی باشی که پایا و محیط بر توست، پس از مرگ از آن محروم نخواهی بود
و شاید معین تو باشد
و اگر مأنوس با چیزی باشی که نپاید، مرگ درّه ای خواهد بود که برای ابد بین تو و آن جدایی خواهد افکند
و تو از این جدائی در حسرتی غریب به سر خواهی برد
پس این را در اعماق ذهن خود نگاه دار که:
«آنچه را که نپاید، دلبستگی را نشاید»
انسان، بدن نیست
انسان روح مجردی است که خارج از ابعاد مکانی به سر می بَرَد
اما با بدنش سر و کار دارد
او با بدن خود مأنوس است
این انس آنقدر شدید شده که خود را با آن اشتباه میگیرد
مانند کسی که در یک بازی جنگی، خود را با شخصیت آن بازی اشتباه میگیرد
و وقتی آن جنگجو در فضای خیالی مجازی بازی مرد، میمیرد
و میگوید: من مُردم
و مَجاز است که بگوئی: من لاغرم
اما گوئی انسان را برای انس گرفتن آفریده اند!
اگر با بدن مأنوس باشی، خود را با آن اشتباه میگیری
آن گاه، پس از مرگ، از این که بدنت پوسیده میشود نگران میشوی
و عذاب میکشی
اما چه کسی مقصر اشتباهی است که تو در همه عمر داشته ای؟
