حجاب چهره جان میشود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
حافظ
مرگ اندیشی
مرگ، آغاز زندگی دیگر
گاهی به تفلسف مینشینم. گاهی با فکر مرگ بازی میکنم.
در این وبلاگ، اندیشه های فلسفی خود درباره مرگ را با دیگران به اشتراک خواهم گذاشت. گاهی جملات ادبی نیز به یاری من شتافته است.
نظر دیگران برای من اهمیت دارد.
پیوندهای روزانه
پربیننده ترین مطالب
- ۹۳/۱۰/۱۰نو ز کجا میرسد؟ کهنه کجا میرود؟
- ۹۳/۰۹/۳۰پس عزا بر خود کنید
- ۹۳/۱۰/۰۳کی ز مردن کم شدم؟
- ۹۳/۰۹/۲۹فهرست وبلاگ
- ۹۳/۰۹/۳۰و نترسیم از مرگ
- ۹۳/۰۹/۲۹انقطاع
- ۹۳/۱۰/۰۷«من» مجرد
- ۹۴/۰۱/۰۲حجاب چهره جان
- ۹۳/۱۰/۰۷اشتباه
- ۹۳/۱۱/۰۷ضرورت است رحیل
روز و شب شطّ زمان جاریست
آنچه میماند از این شطّ خروشان، نیک کرداریست
خاطری را شاد باید کرد
سهیلی
میبرد شطّ زمان ما را
مهلت دیدار بیش از پنچ روزی نیست
دل منه بر شوکت دنیا
این عروس دلربا غیر از عجوزی نیست
سهیلی
بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست
این پنج روزه عمر که مرگ از قفای اوست
سعدی
«آزمودم، مرگ من در زندگی است
چون رهم زین زندگی پایندگی است»
مولوی
از این رباط دو در چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست
حافظ
سیلاب گرفت گرد ویرانه عمر
وآغازِ پُری نهاد پیمانه عمر
بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد
حمّالِ زمانه رخت از خانه عمر
حافظ
چیست نشانی آنک هست جهانی دگر؟
رفتن این کهنه ها، نو شدن حالهاست
صبح نو و شام نو، باغ نو و دام نو
هر نفَس اندیشه نو، نو خوشی و نو غناست
نو زکجا میرسد؟ کهنه کجا میرود؟
گر نه ورای نظر عالم بی منتهاست
عالم چون آب جوست، کهنه نماید ولیک
میرود و میرسد، نو نو این از کجاست؟
خامش و دیگر مگو، آنکه سخن بایدش
اصل سخن گو بجو، اصل سخن شاه ماست
مولوی
این کهنه جهان به کس نماند باقی
رفتند و رویم و دیگر آیند و روند
خیام
