اگر مرگ نبود...

جاده ای که روان ما در آن حرکت میکند، مسیر پر فراز و نشیبی است

گاهی شادی و سرور، ما را به بلند ترین قله های این راه میکشاند

و گاه نیز در حضیض غم و اندوه فرو میرویم

اما این اندیشه مرگ است که در هر دو حالت، ما را از مخمصه نجات میدهد

در قله های شادمانی که گاه ما را از خود بیخود میکند،این صدای مرگ است که میگوید: هشدار که این حال خواهد گذشت

و در دره های غم و اندوه، باز این مرگ است که بشارت به رهایی میدهد

اگر مرگ نبود، شاید امید به زندگی، به صفر میل می نمود؛ محزون را غم می پژمرد؛ و مسرور خود را در آخر خط می دید!

«و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می گشت»

مردم خوابند

در خواب، متوجه حقائق اطراف خود نیستیم

همه فکر و ذکر ما، معطوف به خیالی است که در ذهن میپروریم

شاید از چیزی عصبانی شویم یا با صادای بلند بخندیم؛ از چیزی لذت ببریم یا برای چیزی گریه کنیم

اما به محض بیدار شدن، در می یابیم که همه آنچه خود را وقف آن نموده بودیم، سایه سراب بوده است!

اینک مائیم و مواجهه با واقعیت؛ اگر به چیزی دلبسته بودیم، اینک حسرت؛ و اگر از چیزی هراس داشتیم، اینک عافیت

اکنون نیز اکثر ما در خوابی عمیق به سر میبیریم. به راستی کدام یک از دغدغه های ما، پس از مرگ همراه ما خواهند بود؟!

«مردم خوابند؛ آنگاه که بمیرند متوجه خواهند شد»

در خلوتی عمیق

و مرگ میرسد

همه وابستگی ها را قطع میکند

اکنون من میمانم و خودم؛ در خلوتی عمیق به آنچه کرده ام نظاره خواهم کرد

آنقدر زمان وجود دارد که تک تک کارهای خود از زمان کودکی تا لحظه مرگ را بررسی کنم

هیچ چیز از قلم نیوفتاده؛ حتی کوچک ترین تصوراتی که به ذهن من خطور کرده، ثبت و ضبط شده است!

آنک فهمیده ام که از ابتدا «تنها» بوده ام؛ اما در توهم همبستگی، هرگز به خویشتن خویش نپرداخته بودم

اما سوال اینجاست که چه چیز خلوت مرا صفا خواهد بخشید؟ کدام فکر و کدام عمل، رهایی بخش من از گرداب حسرات خواهد بود؟