پایندگی

«آزمودم، مرگ من در زندگی است

چون رهم زین زندگی پایندگی است»

مولوی

به سان پروانه

کرم پروانه ای که در پیله به سر میبَرَد، چه خبر دارد از بهار و گلهای خوشبو و رنگارنگ آن؟

به کنجی تنگ و تاریک دل خوش داشته و نگران آمدن موسم رهائی است.

ما نیز از پا گذاشتن در دنیایی دیگر در هراسیم،

اما آنان که رفته اند از رفتن خود آزرده نیستند، بلکه از فرصتهای فوت شده در افسوس اند!

ملاقات با پروردگار

ای انسان

تو به زودی به ملاقات با پروردگارت خواهی شتافت

لختی بیاندیش

در این ملاقات، تو شأنی نداری

تو در برابر هستی نامحدود او قطره ای در برابر اقیانوسی بیکران هستی

و این از احاطه اوست که از هیچ کس غافل نیست!

اما ملاقات تو با او از دو حال خارج نیست:

یا او را از خودت خوشنود خواهی یافت

و یا با غضبش مواجه خواهی شد

و تو را راه فراری نیست

و این سرنوشت ابدی تو را رقم خواهد زد:

رضایت ابدی، یا حسرت ابدی

پس نیک بیاندیش که کدام اعمالت، سبب خوشنودی او خواهد شد؟!

آرامش

هرگز اندیشیده ای که چقدر در حرکت هستیم؟!

آیا چیزی را سراغ داری که آرام باشد؟

هیچ چیز ثبات ندارد

هیچ چیز آرام نیست

انسانها پیر میشوند

و اجسام رو به سوی فرسودگی دارند

حتی خورشید نیز، مثل همه خواهرانش روزی خواهد مرد

در دل یک اتم هم غوغاست؛ الکترونهای بیتاب آن روزی بر هسته اش سقوط خواهند کرد و یک جسم نوترونی صرف را تشکیل خواهد داد

همه چیز بیتاب است

و بیتاب تر از همه، زمان!

این حرکتی است که همه ما خسته از آنیم؛ اما شاید این خستگی را در نمی یابیم

عالم پس از مرگ، چنین نیست

آنچه که هستی، هستی

نه پیر و فرسوده میشوی، و نه غم تلخ و شیرین آینده داری!

ثبات و آرامش ابدی در انتظار ماست

و شاید ثباتی همراه عذاب؛ و این به اعمالت وابسته  است

و این یک روی سکه است!!!