گاهی کسی را از دست میدهیم. دوری از او به شدت خاطرمان را پریشان میکند.
اما باید بدانیم که ما فقط یک نفر را از دست داده ایم. اما او همه ما را از دست داده است!
گاهی حتی فکر این که یک انگشت ما را قطع کنند، ما را به شدت آزار میدهد.
اما باید بدانیم که او همه بدن خود را از دست داده است!
در واقع عزادار حقیقی آن کسی است که مرده!
به راستی میدانیم که دیر یا زود خواهیم مرد. مرگ دیگران برای ما یادآور این مسئله است. مرگ دیگران پیشقراول عزایی بزرگ است که ما در انتظار آن هستیم. پس شاید شایسته آن باشد که برای خود عزاداری کنیم!
«پس عزا بر خود کنید ای خفتگان»