روز و شب شطّ زمان جاریست
آنچه میماند از این شطّ خروشان، نیک کرداریست
خاطری را شاد باید کرد
سهیلی
مرگ اندیشی
مرگ، آغاز زندگی دیگر
گاهی به تفلسف مینشینم. گاهی با فکر مرگ بازی میکنم.
در این وبلاگ، اندیشه های فلسفی خود درباره مرگ را با دیگران به اشتراک خواهم گذاشت. گاهی جملات ادبی نیز به یاری من شتافته است.
نظر دیگران برای من اهمیت دارد.
پیوندهای روزانه
پربیننده ترین مطالب
- ۹۳/۱۰/۱۰نو ز کجا میرسد؟ کهنه کجا میرود؟
- ۹۳/۰۹/۳۰پس عزا بر خود کنید
- ۹۳/۱۰/۰۳کی ز مردن کم شدم؟
- ۹۳/۰۹/۲۹فهرست وبلاگ
- ۹۳/۰۹/۳۰و نترسیم از مرگ
- ۹۳/۰۹/۲۹انقطاع
- ۹۳/۱۰/۰۷«من» مجرد
- ۹۴/۰۱/۰۲حجاب چهره جان
- ۹۳/۱۰/۰۷اشتباه
- ۹۳/۱۱/۰۷ضرورت است رحیل
از این رباط دو در چون ضرورت است رحیل
رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست
حافظ
عمر تو، شمار نَفَس های توست
«نفسهای آدمی، گامهائی است که به سوی مرگ بر میدارد.»
آنچه را پایان است، هر اندازه که مدید باشد، باز هم کوتاه است
و تو چگونه خواهی توانست در تناسب بین باقی و فانی، برای فانی شأنی قائل شوی؟!
عدد هر اندازه که بزرگ باشد، باز هم در نسبتی که با بینهایت دارد، به صفر متمایل میشود!
پس باید در گرداب بی امان این دریای متلاطم، بر صخره ابدیت لنگر اندازیم
این کهنه جهان به کس نماند باقی
رفتند و رویم و دیگر آیند و روند
خیام
ما مسافر هستیم
برخی از ما رسیده اند
و برخی هنوز سفر خود را آغاز نکرده اند
ما نیز در این راه، گاهی همسفر میشویم
گاهی با یکدیگر بطور اتفاقی آشنا میگردیم
و سپس سیر همیشگی این سفر، ما را از یکدیگر جدا میکند
این سفر یک سیر یکپارچه و بدون انقطاع است که هیچ کس را مجال توقف نمیدهند
اولین توقف، آخرین توقف است؛ یعنی مرگ
اما هر کس خودش مسئول انتخاب مسیرش است!
روزی همه با هم جمع خواهیم شد
و سپس هر کس را راهی جایگاهی خواهند کرد که خودش انتخاب کرده!
