و مرگ میرسد
همه وابستگی ها را قطع میکند
اکنون من میمانم و خودم؛ در خلوتی عمیق به آنچه کرده ام نظاره خواهم کرد
آنقدر زمان وجود دارد که تک تک کارهای خود از زمان کودکی تا لحظه مرگ را بررسی کنم
هیچ چیز از قلم نیوفتاده؛ حتی کوچک ترین تصوراتی که به ذهن من خطور کرده، ثبت و ضبط شده است!
آنک فهمیده ام که از ابتدا «تنها» بوده ام؛ اما در توهم همبستگی، هرگز به خویشتن خویش نپرداخته بودم
اما سوال اینجاست که چه چیز خلوت مرا صفا خواهد بخشید؟ کدام فکر و کدام عمل، رهایی بخش من از گرداب حسرات خواهد بود؟
گاهی کسی را از دست میدهیم. دوری از او به شدت خاطرمان را پریشان میکند.
اما باید بدانیم که ما فقط یک نفر را از دست داده ایم. اما او همه ما را از دست داده است!
گاهی حتی فکر این که یک انگشت ما را قطع کنند، ما را به شدت آزار میدهد.
اما باید بدانیم که او همه بدن خود را از دست داده است!
در واقع عزادار حقیقی آن کسی است که مرده!
به راستی میدانیم که دیر یا زود خواهیم مرد. مرگ دیگران برای ما یادآور این مسئله است. مرگ دیگران پیشقراول عزایی بزرگ است که ما در انتظار آن هستیم. پس شاید شایسته آن باشد که برای خود عزاداری کنیم!
«پس عزا بر خود کنید ای خفتگان»
مرگ انتقال است.
اما انتقال، بدون انقطاع بی معناست. نمی شود از شیراز به مشهد رفت، و در عین حال از شیراز جدا نشد.
اینجاست که مرگ من، من را از بدن و آنچه در دنیا با آن ارتباط دارم، جدا خواهد کرد.
من اگر دلبستگی زیادی به آنچه با من نخواهد ماند، داشته باشم، پس از مرگ مانند عاشقی خواهم بود که معشوق خود را در مشهد واگذاشته و با اکراه راهی شیراز است. قلبی آکنده به حسرت حاصل این انقطاع خواهد بود.
اگر من خود را به خوبی نشناسم و مانند بسیاران، خود را با بدن اشتباه بگیرم، پوسیدن بدن من برای من به مثابه پوسیدن خودم خواهد بود. این در حالی است که من فانی نیستم! من قرار است تا ابد باقی بمانم!
در این حال من مانند صاحب قصری مشید خواهم بود که پای مرا گرفته اند و کشان کشان از قصر بیرون خواهند کشید و در برهوتی که رد من بر زمین آن نقش میبندد، همچنان به قصر خود چشم دوخته و شاهد ویران شدن تدریجی آن میباشم.
اما این یک روی سکه است!
